NASLOV FILMA: Pun mjesec

SCENARIO: Nermin Hamzagić, Emina Omerović

REŽIJA: Nermin Hamzagić

ULOGE: Alban Ukaj, Ermin Sijamija, Muhamed Hadžović

TRAJANJE: 85’

ZEMLJA: Bosna i Hercegovina

GODINA: 2019.

 

Debitantski film Nermina Hamzagića „Pun mjesec“ prikazan je na nekoliko evropskih festivala, između ostalog, bio je i nominovan za prestižnu nagradu Evropske filmske akademije u kategoriji „European discovery“. Nagrađen je na Filmskom festivalu u Kotbusu 2019. godine nagradom za najboljeg glumca (Alban Ukaj) i nagradom Ekumenskog žirija. Nermin Hamzagić je ostvario već zapažene uspehe sa svojim kratkim filmom „Kalo“ (2015) za koji je nagrađen specijalnom nagradom na Sarajevo Film Festivalu. U Beogradu je „Pun Mjesec“ prikazan u okviru specijalne projekcije na 25. izdanju Festivala autorskog filma. Ovaj mladi autor aktivan je i u domenu teatra pa je tako jedan od članova umetničkog saveta uglednog pozorišnog festivala MESS.

Film „Pun mjesec“ je dramaturški postavljen kao kamerna priča o policijskom inspektoru Hamzi (Alban Ukaj) u noći u kojoj on postaje otac. Skoro u potpunosti smešten u prostor policijske stanice, film daje presek društva na osnovu uzorka – pojedinca koji se tokom noći zateknu u stanici. U pitanju su predstavnici razočarane omladine, usamljeni penzioneri, ljudi koji odbijaju učešće u korupciji, ali i roditelji koje su životne nedaće gurnule u kriminal.

Hamza ne može da izbegne dežurstvo iako mu je žena hitno primljena u bolnicu sa komplikacijama u trudnoći zbog kojih je neophodan hitan porođaj. Osnovna motivacija protagoniste za promenu je njegova strepnja za sudbinu žene i deteta te ideja da ih svojom pravičnošću može spasiti. Prelomni trenutak za Hamzu je susret sa Dariom (Boris Ler), čovekom koji je opljačkao banku da bi platio operaciju za dete. U njemu susreće svoju suprotnost: on želi da prekine sa kršenjem pravila i skretanjem pogleda od nezakonitih radnji da bi bio dostojan otac, dok je Dario prinuđen da krši sva pravila kako bi sačuvao život svog deteta. Nagoveštaj uvođenja oniričkog akcenta u ovo inače realističko ostvarenje pojavljuje se razgovoru protaginiste sa Melihom (Jasna Diklić), usamljenom penzionerkom, koja mu skrene pažnju na to da je u pitanju noć punog meseca.

Hamzagić se u svojoj režiji stilski pridržava realizma iz kog povremeno zalazi u nadrealne pojave dečaka Tarika (Ahmed Nuhić). Lik dečaka predstavlja i žanrovski akcenat s obzirom da njegova pojava sadrži elemente fantastike. Pa ipak, glavni karakter ove pojave je njeno metaforičko značenje. Dečak predstavlja Hamzino dete koje će se tek roditi, ali i vesnika promene u glavnom junaku, koji počinje da živi u ideji da će to kakav je on čovek odrediti zdravlje i život još nerođenog deteta.

S obzirom da se radi o lepezi likova koji čine presek društva od presudnog je značaja rad sa glumcima. Hamzagić je uspeo da napravi upečatljive epizodne likove koji oblikuju put glavnog junaka. Uprkos ograničenom vremenu na platnu, svako od njih uspeva da otelotvori lik i izdigne se iznad obima epizodne pojave ili funkcije. Alban Ukaj, u glavnoj ulozi, donosi srčanu kreaciju svedenim glumačkim sredstvima. U pitanju je zahtevan zadatak, jer je u pitanju lik koji je svojim pozivom uslovljen da bude pravičan, a zatim tim istim sistemom uslovljen da krši pravila. Unutar toga, lik prelazi i pronalazi put nazad do svog suštinskog kodeksa ljudskosti i morala unutar svoje intime, a ne uslovljenog sistemom ili društvom. Reč je, dakle, o junaku koji se oslobađa uticaja društva, što Ukaj, uz Hamzagićevo rediteljsko vođenje, uspeva da ostvari i jasno pokaže.

„Pun mjesec“ se žanrovski može vrlo lako svrstati u triler sa primesama horora i fantastike. Trilerska napetost je filter kroz koji je ispričana intimna drama glavnog junaka. Na taj način „Pun mjesec“ izaziva aktivnije angažovanje gledaoca nego kada se slični narativi sprovode kroz autorski sročenu socijalnu dramu. Autor se poigrava sa estetskim i fotografskim rešenjima horora, upotrebljavajući na taj način slabo osvetljene i oronule hodnike i druge prostore mesta radnje. Enterijer je u hladnim tonovima neonskih sijalica koje ukidaju humanost i toplinu sa ljudskih lica. Paleta boja je takođe u domenu ovog žanra, mada ona takođe pripada realističkom prikazu policijskih stanica u Bosni, ali i u Srbiji.

Da zaključimo, Hamzagić pronalazi odgovarajuću žanrovsku estetiku i ritam unutar postojećih delova stvarnosti, kako bi ispričao priču o unutrašnjoj potrebi protoganiste za promenom.