Jednu od najblistavijih rediteljskih karijera iz doba ”Novog talasa” za predmet svoje analize uzimaju četiri beogradska tekstopisca: Goran Gocić, koji se bavi Žilnikovim filmovima u ”vremenima tranzicije”, Ivana Đokić prilogom ”Kadence Evrope”, Saša Radojević, koji piše o tragovima simulacije u Žilnikovim filmovima tranzicijskog perioda, te Miroljub Stojanović koji s autorom vodi odjavni razgovor. Objedinjavajuća ideja pristupa svih potpisnika je da u slučaju Želimira Žilnika imamo posla sa vanserijskim filmskim stvaraocem koji je u čitavom svom radu ostao autohtona i beskompromisna pojava.