Današnji dragi gost u ovom čisto filmofilmskom kutku našeg portala je Ivan Jovanović, dramski i prozni pisac (autor zapaženog romana „Plastik“, u izdanju Lagune pre nekoliko godina), novinar i student doktorskih teorijskih studija na FDU. Evo njegovog izbora i propratnog objašnjenja:
– Moj omiljeni domaći film je Kvar Miše Radivojevića iz 1978. Kroz narativ o mladom novinaru Aleksandru (istoimeni glumac Berček u svojevrsnom, realističkijem uvodu u Dečka koji obećava) kome beneficirana pozicija novopridošlog „crvenoburžoaskog“ zeta pored odličnog posla i ugledne i lepe supruge donosi i bizarnu polnu bolest, reflektuje se ne samo socijalistička društvena zbilja u vreme očekivanog Titovog odlaska već i lestvica očekivanog uspeha koja vlada i dan danas. Radivojević uzima stilsku mustru kasnog francuskog „novog talasa“, beskompromisni socijalni angažman Fasbinderovskog tipa i obrađuje ga u svom rediteljskom postupku, a on je, i danas, čitljiv i sjajan. Kad god pogledam ovaj film zaključim kako se ništa nije, a verovatno i nikada neće, promeniti. Pa i neupitna veštine i jedinstvenosti Miše Radivojevića.
– A pošto sam i žanrovac i ljubitelj društvenog angažmana, ma koliko to zvučalo nemoguće, teško mi je da ne izdvojim još nekoliko filmova koji mogu uvek gledati. Na prvom mestu, back to back dela Zorana Tadića, Ritam zločina iz 1981. i Treći ključ iz 1983. Oba su u žanrovskoj osnovi krimići – Treći ključ čak sa elementima fantastike – a kada se zagrebe dublje u pitanju su alegorije propasti bratstva i jedinstva. Naravno, sa jedinstvenim rediteljskim stilom Zorana Tadića i spisateljskom ingenioznošću Pavaa Pavličića. Na drugom mestu, Mlad i zdrav kao ruža Joce Jovanovića iz 1971., vrhunac srpskog „crnog talasa“ i film čiji autor je ne samo predvideo (verovatno ih je i već i tada znao zbog porodične pozadine) veze kriminala i tajnih službi već napravio jedno od najprogresivnijih kinematografskih dela jugoistočne Evrope koje postmodernistički crpi inspiraciju iz dela Žan Lik Godara gradeći apsolutno jedinstveno delo neprevaziđene kinematografske kinestezije. I na samom kraju, pošto sam već spomenuo omraženi postmodernizam i bekstvo iz srpske kinematografske i svakojake realnosti, stoji Tilva Roš Nikole Ležaića iz 2010. Sniman u stilu američkih nezavisnih filmova s početka ’90-tih priča priču o klincima koji i žive kao imaginarna zajednica iz filma Gasa Van Santa u Boru, propalom rudarskom centru uništene zemlje. Tripujući se da su skejtbord junaci ti klinci beže od tmurne svakodnevice u post postmodernističkoj alegoriji na kolektivni život građana Srbije a njihov modus operandi me često podseti na samog sebe i pokušaje da budem ono što želim.
Zoran Janković