Kritike

„Najgora osoba na svetu“ predstavlja autorsku odu žanru, dajući mladoj generaciji žena centralno postavljenu junakinju koja sadrži sve njihove mane i nesigurnosti.

Pištolji i kacige“ ne spadaju u red tipičnih kratkometražnih ostvarenja – svojom dinamikom, humorom i razvijenom radnjom donekle podsećaju na kompresovani celovečernji film, ali formalno često dovitljiviji od svojih dugometražnih pandana, što kao ishodište ima sedamnaest minuta intenzivnog gledalačkog iskustva.

Otvorivši novo poglavlje svoje rediteljske karijere Raša Andrić donosi priču o odrastanju, komunicirajući pritom sa pripadnicima mlađe generacije, ali i sa detinjim bićem u svima nama.

Hamzagić pronalazi odgovarajuću žanrovsku estetiku i ritam unutar postojećih delova stvarnosti, kako bi ispričao priču o unutrašnjoj potrebi protoganiste za promenom.

Neočekivanim umetanjem muzike i promenom slikovnog režima kao da podseća da Narodnooslobodilačka borba nije predanje, već istorijska stvarnost. Spomenici i pesme su tu da opomenu sinove njenog st(ij)enja.

„4 godine u 10 minuta“ nije vrhunac Kovačevićevog dosadašnjeg stvaralaštva. Pre će biti čvrsta stavka u opusu jednog eklektika koji ume i sa alpinistima, i sa zidovima smrti, i sa sviračima lista. Na kraju krajeva, prilagoditi izraz priči i svojstvenosti protagonista odlika je onih iskrenijih stvaralaca, što Mladen Kovačević bez sumnje jeste.

Pored neospornih, a pre svega scenarističkih mana, „Zlatni dečko“ predstavlja bitan uspeh domaćeg komercijalnog filma, pogotovo kada se uzme da je u pitanju debitantski film, a kao entitet za sebe mogao bi da zasija zlatnim sjajem tek u seriji (nažalost, ili na sreću).

Nakon ubistva osamnaestogodišnje devojčice Gjiste u ruralnim krajevima severne Albanije, članovi dveju porodica – ubijene i ubice – suočeni su sa zahtevom za pomirenje – činom koji bi, u skladu sa srednjovekovnim Kanunom Leke Dukađinija (orig. Kanunii Leke Dukagjinit), sprečio dalju krvnu osvetu.

Težište Kovačevićeve preokupacije je procep u koji je naše društvo upalo i u kom je ostalo zaglavljeno. U tom procepu ne govorimo istim jezikom i ne razumemo jedni druge. Na kraju, kada oluja prođe sa njom odlazi i pesimizam, jer je završna poruka filma – da ipak, nije loše biti čovek.

U „Sestrama“ kao i drugim kratkometražnim filmovima prikazanim u okviru selekcije Hrabri Balkan zajednički je toponim Balkana, razapet između modernosti Evrope i tradicionalizma godinama ukorenjenog na ovim prostorima.

„Inventar“ predstavlja duhovit prikaz ljudskog društva, ali i pogled unutar samog čoveka. Darko Sinko istovremeno nudi uvid u vrlo intimnu ljudsku sudbinu, ali uspeva da stvori i duhovit grupni portret u čijem su ljudske mane, ali i ljudski odnosi.

Osim što se bez pomuke svrstava u tabor spore i konvencionalne evropske drame sa društveno-moralnim predznakom, „Balaur“ Oktava Čelarua pripada i jednoj njenoj tematsko-geografskoj podvrsti: ženskim emancipacijskim pripovestima u patrijarhalnim miljeima jugoistočne Evrope.