Iscrtati nijansiran portret ili kritički mapirati određeni prostor u manje od dvadeset minuta izazov je i za verziranije sineaste. Srećom, Bičanić, Stanimirović i Stojanović nude dobre radove – u najmanju ruku nadahnute skice i makete – kojima definitivno nastavljaju da se preporučuju festivalskim selektorima.
Film otvara citat Mire Furlan: „Najsitniji talas vode može promeniti sliku stvarnosti.“ Nakon ovog istovremeno dinamičnog i meditativnog dokumentarnog putovanja, slika stvarnosti je barem na kratko zaista promenjena.
„Koreni“ pokazuju da srpska kinematografija u Tei Lukač ima rediteljku koja podjednako brine o (dokumentarističkoj) etici i estetici, spretno barata bagažom etnografije i vizuelne antropologije, sliku i narativ gradi oko konceptualnih okosnica, nikad ne podređujući srž svojih dosadašnjih preokupacija: empatiju prema ljudima i strahopoštovanje prema prirodi.
Dokumentarni film „Pejzaži otpora“ Marte Popivode, nakon brojnih osvojenih nagrada na svetskim festivalima (Cinema du Reel u Parizu, nagrada za najbolju režiju na festivalu u Južnoj Koreji, „Zlatni Aleksandar“ u Solunu, Srce Sarajeva na Sarajevo Film Festivalu), imao je i svoju srpsku premijeru na projekciji u okviru Međunarodnog festivala dokumentarnog filma – Beldoks (Beldocs).
Najveći kvalitet filma „Fejt i Branko“ upravo jeste portret jedne ljubavi i njena manifestacija kroz umetnost i muziku, te izuzetno iskreno i verno oslikavanje kako intimnog sveta junaka tako i spoljašnjeg sveta utvrđenog društvenim normama i kulturom.
Nikola Polić se u „Organizmima“ bavi životnom krizom koja je nezaobilazni deo života, na taj način čineći svoj film univerzalnim. Razvijajući dalje svoju temu, on zadire u istraživanje uticaja na ljudsku podsvest, kao i fragilnog emotivnog stanja čoveka koji je neprihvaćen.
Nakon što je pre tri godine film „Južni vetar“ (2018) domaćoj kinematografiji doneo punokrvniakcioni triler, vizuelno i produkciono raskošan, koji parira svetskim ostvarenjima žanra kom pripada, „Južni vetar 2 – Ubrzanje“ reditelja Miloša Avramovića, nastavlja priču od onog mesta gde je radnja dovedena u narativno usložnjenoj seriji emitovanoj na RTS-u prošle godine.
„Nečista krv – greh predaka“ odabirom teme i formalnih elemenata generiše prilično osoben pristup koji suptilno odaje potpis autora, prevashodno manifestovan kroz stilsku hibridnost, ukrštanje različitih tačaka gledišta, višeslojnost i diskurzivnu samorefleksivnost.
Dramaturški i rediteljski, „Matura“ je vešto skrojen isečak koji uspešno izbegava opšta mesta ne bojeći se stereotipne postavke i obećava autora sa osvežavajućim stilom za domaću kinematografiju.
Preimućstvo filma „Zid smrti, i tako to“, nedavno uvrštenog u dvadeset najboljih dokumentarnih filmova iz centralne i istočne Evrope na referentnom portalu dafilms.com, krije su upravo u umeću Mladena Kovačevića da zaobiđe opšta mesta „sjaj i beda dramaturgije“ i ponudi portret sav u impresionističkim potezima.
„Iznad vrha“ jeste solidan i školski zaokružen dokumentarac, ali imigracija/emigracija sa svim svojim ekonomskim, društvenim, kulturološkim i identitetskim previranjima tema je koja zaslužuje oštrija gledišta i odrešitiji umetnički postupak.
Dokumentarni film „Bugarski san“ reditelja Srđana Šarenca predstavlja dirljivu priču o Petri Kalenbah, šezdesetogodišnjoj Nemici iz Hamburga, koja zbog male penzije u Nemačkoj donosi odluku da se preseli u Bugarsku.