Ema Stoun prirodno i spontano iznosi bizarne i apsurdne replike, pojačavajući njihovu nameravanu efektivnosti. Izvrsnost glumačkog performansa Eme Stoun ukotvljena je mudrim, dovoljno upadljivim, ali suptilno izvedenim pokretima tela i mimikom lica, zbog kojih njen lik nikada ne postaje podsmešljiva karikatura već uverljiv prikaz kompleksnog razvoja ženske heroine.
Posmatran u kontekstu autorovog opusa (a i sudeći prema izostaloj Zlatnoj palmi), Nuri Bilge Džejlan ovim filmom nije nadmašio sebe, ali ostaje dosledan, sledstveno slikajući so zemlje i kumulativnim vraćanjem mišljenju filma.
Čini se da je Stari hrast pre dobronamerni poziv na dobročinstvo i zajedništvo nego sveobuhvatna, studiozna i realistična disekcija jednog socijalnog problema. Možemo to shvatiti kao Loučov sentimentalni pozdrav karijeri neprekidne borbe i upiranja prsta u bolna mesta društva, nakon koje buduće borbe u amanet ostavlja drugima.
Lutajući sećanjima na neka davna proleća i zadirući u slojeve bliske istorije i daleke sadašnjosti, navigovanje selekcijom Hrabrog Balkana vodi razuđenim drumovima realnosti filma i iluzionizma života, pričajući neke poznate priče na nove načine, ili pak obrnuto, služeći se poznatim filmskim metodama za otkrivanje nepoznatih priča.
Čini se da Bonelo srlja u mnogobrojne teme kako bi dočarao jedno – nemogućnost bega od egzistencije, od beskonačnog ponavljanje istih karaktera, grešaka, sudbina. Zver je poput uma savremenog čoveka koji, tragajući za istinom, poseže za odgovorima koji se međusobno dopunjuju, potiru, (samo)potvrđuju. Iza uvek ostaje praznina, (ne)svesnost o dubini „zečije rupe“.
Mada nije presedan kakvim ga svetska kritika proglašava, film Prolazi pametno uočava da želje i strasti bez spremnosti na odgovornost u konačnici ostavljaju prazninu, samo je pitanje u kome.
Dijalozi i jezik koji deca u filmu koriste toliko su realistični da na trenutke deluju kao potpuna improvizacija. Toj realističnosti doprinosi i preklapanje glasova u grupnim scenama gde gotovo svi likovi govore uglas, a gde se ne ističe nužno glas-mišljenje onoga ko je u fokusu kamere, već neki od komentara koji čujemo iz daljine. Gunjak ne samo da polazi za rukom ova spontana polifonija, već pokazuje i senzibilitet za umerenost ovakvog tipa dijaloga.
Čak i u trenucima konfuzije i pretencioznosti, Ne očekujte previše od kraja sveta čini se kao najverodostojnija slika kraja – stanja koje je već nastupilo, samo niko nije stigao da ga opazi.
Kompleksni pristup policijskom trileru, bogat studijama likova i pažljivom analizom društvenih dinamika, Samo reka teče čine filmom koji se ističe unutar žanra. Sa snažnom glumačkom postavom, vizuelnom izuzetnošću i originalnim pristupom žanru, film istražuje etičke dileme prikazujući zločin ne samo kao pukotinu u socijalnom tkivu već i kao logičan ishod potlačenosti.
Ako je jedno od merila dobrog konvencionalnog dokumentarca da gledaoca zainteresuje za temu o kojoj nije ništa znao ili do koje mu nije bilo stalo, onda je Mamula All Inclusive svojom nepretencioznom formom uspeo da skrene pažnju na univerzalni problem privatizacije nasleđa i kapitalističke pohlepe upravo zbog toga što u središte postavlja tragediju čoveka koji se bori protiv zaborava.
Suzana Purković posvetila je veliku pažnju radu sa glumcima i očito je da može iz njih da izvuče ono što joj je potrebno. Rediteljka je ta koja Sovilja vodi za ruku i pušta ga u situaciju, dajući mu dovoljno prostora, spremna da uhvati svaki novi impuls improvizacije.
Dokumentarni filmovi Snajka: dnevnik očekivanja i Što da se radi? prikazani su na minulom festivalu Slobodna Zona, u okviru programa Prva dva koraka, odnosno Horizonti Balkana. Oba ostvarenja su na festivalu i nagrađena – Tei Vidović Dalipi pripalo je posebno priznanje u pomenutoj kategoriji, dok je film Gorana Devića dobitnik specijalne nagrade u regionalnoj selekciji.