Nedavno nas je napustila jedna od poslednjih SFRJ glumačkih zvezda Mira Furlan (1955-2021), a iza sebe ostavila je veoma bogat glumački opus u zemlji i inostranstvu.

Mira Furlan je rođena 7. septembra 1955. godine u Zagrebu, studirala je engleski i francuski jezik na Filološkom fakultetu, nakon čega je završila Akademiju dramskih umjetnosti. Kada je reč o ovoj glumici, nemoguće je ne pomenuti, da je njen život odraz društva iz kog je potekla, pa tako devedesetih zbog života u dva zaraćena grada i nepristajanja na novu nacionalističku stvarnost, Mira Furlan biva prinuđena da ode u egzil, u Sjedinjene Američke Države, gde ostaje do kraja života.

Svojim prepoznatljivim glumačkim izrazom udahnula je život brojnim filmskim karakterima i ostavila neizbrisiv trag u jugoslovenskoj kinematografiji. U junu 2019. godine sastavila je listu od dvanaest filmova u okviru programa Jugoslovenske kinoteke „Moj izbor“ i tom prilikom izjavila je: „Bergman je bio moj apsolutni idol u mladosti. „Tišina“, „Persona“, „Djevičanski izvor“. U takvim sam filmovima zamišljala sebe. Promakla mi je činjenica (ili je nisam željela videti i osvijestitit) da ne živim u progresivnoj Švedskoj nego na konzervativnom, žestoko patrijarhalnom Balkanu.“[1]

Furlan je u jugoslovenskom filmu briljirala kroz dva tipa karaktera: prvi, žene seljanke, skromne radnice, žrtve patrijarhata, i drugi femme fatale, odnosno fatalne žene zbog kojih se muškarci survaju u propast. Filmske uloge Mire Furlan analizirane u ovom tekstu predstavljaju svojevrstan uvid u ovakva dva načina reprezentacije žene u jugoslovenskoj kinematografiji, kao i u njen jedinstven glumački talenat.

Jedna od prvih zapaženih uloga fatalne Enke u filmu „Kiklop“ (Anton Vrduljak, 1982) donela joj je Zlatnu arenu (Pula Film Festival). Ovaj film, kafkijanske atmosfere, snimljen po istoimenom romanu istaknutog hrvatskog pisca Ranka Marinkovića, prati život mladog intelektualca i pozorišnog kritičara Melkiora Tesića (Frano Lasić) uoči Drugog svetskog rata. Vodeći boemski život on se suočava sa otuđenošću, strahom i totalnom dezorijentacijom, a utehu pronalazi u čestim posetama udatoj Enki. Ona gotovo nikada nije prikazana van spavaće sobe, a svojom pojavom (nage žene u svili i čipki) kodirana je snažnim vizuelnim i erotskim učinkom, što je stavlja u poziciju drugosti u odnosu na muškarca. Naime, Enkini obožavaoci doslovno gube razum i dostojanstvo opsedajući njenu kuću, na šta ona reaguje ciničnim stavom i emotivnom hladnoćom. Kao takva ona je izvor Melkiorove teskobe zato što mu konstantno izmiče i predstavlja pretnju njegovom moralnom integritetu i ontološkom identitetu. Enkina ljubav rezervisana je samo za njenog supruga, doktora čiji drhtaj ruke može značiti prestanak jednog života, što je u suštoj suprotnosti sa Melkiorovim besmislenim piskaranjem zbog čega može biti samo prebijen. Mada Furlan svojim nesalomivim duhom i izrazitim šarmom osvaja platno, njen lik konstruisan je isključivo eksternom fokalizacijom, sa funkcijom da objasni protagonistu, odnosno ono animalno, destruktivno i mračno u njemu. Kao otelotvorenje muške fantazije i opsesije ona sama po sebi i ne postoji.

Još jednu fatalnu junakinju, ali smeštenu u moderno okruženje Sarajeva, Mira Furlan tumači u filmu „Pismo-glava“ (Bahrudin Bato Čengić, 1983). Radnja ovog ostvarenja centrirana je oko mladića iz hercegovačkog sela, Baje Ujovića (Mladen Nelović), koji posle odsluženog vojnog roka ostaje da živi u Sarajevu. Ovaj čovek iz naroda, dobričina, sa stalnim naivnim kezom na licu, upoznaje dve devojke Finku (Mira Furalan) i Cicu (Vladislava Milosavljević). Finka, moderna, samostalna žena koja nosi jaku erotsku energiju uspeva da izmanipuliše Bajom, te on prodaje svoju dedovinu i sa njom otvara diskoteku u centru Sarajeva. Nakon što im se svi planovi izvitopere Baja ostaje bez novca, ali i bez Cice prema kojoj gaji iskrena romantična osećanja, ali zahvaljujući svojoj jednostavnosti i prostodušnosti on hrabro napušta sve i odlazi na rad u Libiju. Muški i ženski glavni karakteri su ovde predstavljeni kao snažni antipodi. Bajino veliko srce i moralnost su predmet ismejavanja, što je dovedeno do vrhunca muzičkom numerom u izvedbi Dada Topića: „Verujte da još takvih ima, ni po babu ni po stričevima“. Sa druge strane Finka je gotovo bez emocionalnosti, spremna da žrtvuje sve zarad ličnih ambicija i kao takva pogubna je po njega. Poput spomenute Enke, ona je predmet muških opsesija i čest razlog njihovih agresivnih ispada. Međutim, njen odnos prema muškarcima sveden je na „upotrebiti i baciti“, kao što i sama savetuje svojoj drugarici Cici. Mada je predstavljena kao aktivno seksualno biće, a ne predmet žudnje, Finkini odnosi lišeni su osećajnosti i duhovnosti, što je izgleda cena koju kao ženski karakter treba da plati zbog svoje nezavisnosti. Mira Furlan koketnom, harizmatičnom i razigranom izvedbom gradi lik žene koja spontano dela, ne upuštajući se u moralne i emotivne dileme. Taj nonšalantan stav ne izaziva osudu već simpatije i boji film u pravcu svojevrsne hiperbole tadašnje društvene realnosti. Međutim, u oba spomenuta filma centralno postavljeni likovi su muškarci iz čije perspektive vidimo ceo filmski svet i sa čijim se emotivnim i psihološkim stanjima poistovećujemo.

Za razliku od prethodnih, film „U raljama života“ (Rajko Grlić, 1984) donosi žensku vizuru. Priča paralelno prati dve žene: televizijsku rediteljku Dunju (Gorica Popović) i fiktivnu junakinju njene serije Šteficu Cvetak (Vitomira Lončar). Mada pripadaju potpuno različitim socijalnim miljeima obe se koprcaju između uloge tradicionalno namenjene ženi i lažne instant emancipacije svojstvene logici kasnog kapitalizma. Razapete između velikih htenja i realnosti životnih izbora one se suočavaju sa usamljenošću i depresijom, a motiv koji se provlači kroz čitavu priču je žudnja i potraga za romantičnom ljubavlju. Ova ironična komedija problematizuje upravo tu žensku poziciju, čija je kontradiktornost eksplicitno podvučena likom Marijane (Mira Furlan), Štefičinom drugaricom, koja joj daje brojne savete. Ovaj tipski karakter otkačene plavuše, višestruke udavače, stalno je u raskolu između stavova da je pravi frajer glavna stvar u životu i da muškarac nije jedina stvar na svetu. U ovoj sporednoj ulozi do punog izražaja dolazi komički talenat Mire Furlan. Kroz Marijanin lik akcentovana je sva apsurdnost kvazimodernih stavova i svakodnevnih životnih floskula. Brzim tempom glumačke igre i prenaglašenim nastupom postiže se efekat groteske, a u okviru ograničenog prostora i vremena, ona uspeva da oformi lika koji se pamti.

Fatalna žena je sušta suprotnost slici žene-majke, verne supruge, čuvateljke ognjišta, što je posebno akcentovano u filmu „Otac na službenom putu“ (Emir Kusturica, 1985). Kroz naivnu vizuru deteta-naratora ovo delo rasvetljava bolnu stvarnost porodičnih i društvenih konvencija. Bezuslovna ljubav supruge i požuda osvetoljubive ljubavnice dostižu enormne razmere kada Ankica Vidmar, prva žena pilot na Balkanu (Mira Furlan) iz osvete denucira Mešu (Miki Manojlović) poslavši ga na Goli otok, zbog čega je on na kraju nasilnim telesnim kontaktom ponižava u podrumu, i to u toku porodične proslave.

Spomenute junakinje, senzualne i otvoreno prkosne, mada vrve od retoričkih pitanja i vatrenih disputa, neretko ostaju uskraćene za duboki intimni život. Naredne uloge predstavljaju mnogo staloženije, kompleksnije i suptilnije analize duševnih stanja i društvenih odnosa. Patrijarhalni poredak u svom najsurovijem vidu (u okviru ruralnih predela i ekonomski najugroženijih slojeva) utemeljen je na potpunom potčinjavanju žene i ubijanju njene duše, što je prirodno jedno od značajnih uporišta u jugoslovenskom filmu. Furlan na platno donosi neke od najsnažnijih tragičnih ženskih heroina, svedenih pokreta i tužnih pogleda ispod kojih se nazire krik duše.

U melodrami „Za sreću je potrebno troje“ (Rajko Grlić, 1985) ona tumači slojevit karakter Zdenke, radnice u fabrici cipela, i sa izrazitom suptilnošću iznosi svu tragediju tog položaja. Glavni lik Drago (Miki Manojlović), koji je zbog siromaštva i očaja opljačka banku pištoljem-igračkom, nakon tri godine izlazi iz zatvora i stupa u ljubavne odnose sa dve potpuno različite žene. U okviru nekoliko ljubavnih trouglova prepliću se pitanja emocija i novca, a patnja svakog od aktera proizilazi iz činjenice da gaji ljubav prema onome ko istu ne može da uzvrati. Na kraju, protagonisti ne preostaje ništa drugo nego da prihvati beskompromisnu Zdenkinu ljubav koja guši.

„Lepota poroka“ (Živko Nikolić, 1986) je izvanredno ostvarenje o kobnom susretu dva potpuno različita sveta i suprotstavljena moralna kodeksa u kom Mira Furlan tumači svoju najprepoznatljiviju i najcenjeniju ulogu. Supružnici Jagilka i Luka (Mira Furlan i Milutin Mima Karadžić) iz crnogorske zabiti u kojoj vladaju strogo konzervativne, patrijarhalne etičke norme silaze u primorje, te u dodiru sa tekovinama savremene civilizacije doživljavaju snažan kulturološki šok. Radeći kao spremačica u nudističkom kampu Jagilka postaje opčinjena mladim parom i kreće da istražuje sopstvenu erotsku subjektivnost. Bolno shvatanje o rigidnom i praznom životu koji vodi, zatim unutrašnja previranja, strah i neodlučnost Furlan dočarava svedenim i duboko intimnim glumačkim izrazom. Od žene koja proživljava snažan osećaj stida pri pogledu na nago ljudsko telo, ona postaje nosilac pogleda i prepuštajući se sopstvenoj prirodi i čulnosti odbacuje nametnut sistem vrednosti i okoštalu ulogu večne žrtve. Ovaj film je radikalan kako u narativnom tako i u estetskom smislu. Seksualni čin između troje ljudi na ostrvu predstavljen je kao izvor njenog zadovoljstva, što je u suštoj suprotnosti sa tradicionalnom ulogom žene. Senzualnost ove žene izražena je sasvim suptilno, a otkrivena seksualna energija funkcioniše kao snažna i transformišuća sila. Furlan u ulozi Jagilke, krotke i ćutljive u skladu sa društvenim očekivanjima, pogledom i izrazom lica komunicira čitav spektar emocija – od stida, straha, strasti, očaranosti, do snažnog osećaja krivice. Furlan je jugoslovenskoj kinematografiji podarila zaista jedinstvenu junakinju i osvojila drugu Zlatnu arenu, ovoga puta za glavnu žensku ulogu.

Surova stvarnost balkanskog podneblja oslikana je u filmu „Braća po materi“ (Zdravko Šotra, 1988) u kom Furlan tumači još jednu ulogu seljanke Vranke. Ova filmska priča nastala po istoimenom romanu Jovana Radulovića zapravo je rekonstrukcija sećanja njenih sinova od različitih očeva – Hrvata i Srbina, ustaše i partizana, čiji su se putevi razišli pre nego što su stigli da se upoznaju. Na širem planu priča govori o slomu „bratstva i jedinstva“, odnosno jugoslovenstva, a klasična funkcija majke, brižne i požrtvovane je da trpi i čuva svoju decu. Vranka je centralno postavljen lik sa kojim se gledalac identifikuje u filmu, međutim perspektiva i emotivni korpus iz kog se pristupa njenom životu od devojaštva do smrti pripada njenim sinovima. Bez mogućnosti izbora, na njoj se prelamaju posledice tuđih odluka, što joj daje epitet „velike mučenice“ kao što je meštani nazivaju. Međutim, za razliku od muških aktera koji se slamaju pod težinom života (njen drugi muž zbog dugova izvršava samoubistvo, mlađi sin u afektu ubija školskog drugara…), Vranka poseduje zapanjujuću snagu koja je tera da ide dalje. Ovoj tradicionalnoj ženi, skupljačici kostiju sa ratom razorenog područja, Mira Furlan udahnjuje život nenametljivom izvedbom, ali suptilno ističući njen skriven borbeni duh.

Ovo su samo neke od kultnih filmskih uloga uzete u obzir u skladu sa ciljem ovog teksta. Furlan se u svom privatnom životu suočila sa previranjima i poteškoćama, ali zahvaljujući svom talentu i nesvakidašnjoj harizmi ona je uvek uspevala da pronađe svoj put, tako da je karijeru ostvarila i u SAD, gde je, između ostalog, glumila u poznatim TV serijama „Vavilon 5“ (Babylon 5) i „Izgubljeni“ (Lost). Pored filmske i pozorišne glume bavila se pevanjem i pisanjem. Kolumne koje je pisala za hrvatske političke novine Feral Tribune objavila je izdavačka kuća Samizdat B92 u vidu knjige pod nazivom „Totalna rasprodaja“. Takođe, napisala je dramski tekst za predstavu „Dok nas smrt ne razdvoji“ koja je premijerno izvedena 2013. godine u Jugoslovenskom dramskom pozorištu (JDP).

Svestranost, inteligencija i obrazovanje nesumnjivo su doprinosili njenom glumačkom kvalitetu. Zahvaljujući toj širini, kao i izraženoj senzibilnosti Furlan je junakinje koje je igrala, pre svega, duboko razumela.

 

 

[1] http://www.kinoteka.org.rs/moj-izbor-mira-furlan/?fbclid=IwAR3LtXXuJQgdivVEM5b5i1M4vd7MDDwqYxAqJS6tsWyjIXbH2u6erYYg1Go