Tadija Čaluković definitivno je najmlađi gost u ovoj našoj rubrici dosad. Tadija (16), možda i najmlađi filmski autor u Srbiji, opredelio se za četiri voljena i cenjena ostvarenja naše kinematografije. Evo koji su to filmovi u pitanju i zašto:
-U srpskoj kinematografiji postoji zaista mnogo filmova koji su mi dragi i koje uvek rado iznova gledam sa istim ushićenjem i ozbiljnom dozom zadovoljstva kao da se radi o njihovim premijernim projekcijama. Ako bih, međutim, morao da selektujem i suzim izbor – a moram priznati da mi to nimalo nije lako – onda ću se odlučiti za filmski kvartet.
Gledajući hronološki, po godinama njihovog nastanka, to bi prvo bio film Gorana Paskaljevića Varljivo leto ’68 iz 1984. godine. Dogodovštine, recimo, samo Petra Cvetkovića će mi uvek biti interesatne, da ne pominjem antologijske „lekcije života“ Danila Bate Stojkovića i Mire Banjac. To ostvarenje budi najlepše emocije u meni, što je, doduše, najvažnija funkcija sedme, ali i svih drugih umetnosti. Ovaj film mi je, pored ostalog, i privatno strašno važan, jer sam dobio ime upravo po malom Tadiji, čime se neretko ponosim, jer sam kao, malo ko, imao tu privilegiju da dobijem ime po junaku iz kinematografije. I možda je baš taj detalj, onako usput i nesvesno, uticao da se zaljubim u film.
Drugi po svom nastanku, bio bi Dom za vešanje Emira Kusturice iz 1988. godine. Film koji karakteriše ,,magičan realizam“, čiji, inače, jedan od književnih rodonačelnika Gabrijel Garsija Markes, stoji rame uz rame sa Felinijevim Amarkordom i Viskontijevim Smrt u Veneciji. Izvanredan film, uostalom, kao i ostala dela ovog velemajstora kulture i umetnosti. Ostvarenje koje otvara dušu i uporno dokazuje da život doista jeste – čudo. Ono što povezuje prva dva filma sa mog spiska, jeste Gordan Mihić, koji je scenarista i u jednom i u drugom.
Kao treći naveo bih Underground iz 1995. godine. Predivan film našeg najprestižnijeg reditelja, koji bi svakako trebalo što češće gledati, jer njegovo svako novo gledanje donosi novo oduševljenje i izliv čarobnih emocija.
I na kraju, ali ne po važnosti, već samo po „godini rođenja“, je film Ničije dete Vuka Ršumovića iz 2014. godine. Film potresne i uzbudljive fabule, ,,rađa“ dva mlada glumca Denisa Murića i Pavla Čemerikića, koji polako, ali već sada, još iz fakultetskih klupa, sigurno ostavljaju dubok trag u srpskoj kinematografiji prve polovine 21. veka.
*** Tadija Čaluković je, inače, reditelj dokumentarnog filma Njihova veličanstva Film i Knjiga, koji govori o povezanosti književnosti i kinematografije kroz istoriju, ali i odnosu ove dve umetnosti na savremenoj kulturnoj sceni, današnji je gost ovog filmofilskog kutka na našem sajtu. Nedavno je objavljen njegov debitantski roman Mutant u vozu, a trenutno priprema svoj prvi kratkometražni igrani film.
Zoran Janković